فاطمه بنت اسد مادر امیر المومنان(ع)،همواره کنار کعبهمی آمد و به راز و نیازو طواف خانه می پرداخت.

در یکی از روزها که ناگاه درد زایمان او را گرفتخود را به جوار کعبه رسانیدواینگونه مشغول دعا واستغاثه

شد:

«پروردگارا!من به تو وتمام پیامبرانورسولانت وبه هرکتابی که از جانب تو نازل شده ونیز به گفتار جدم ابراهیم

خلیل که بنای این بیت عتیق از اوست ایمان راسخ دارم.پروردگارا!تورا وگند میدهم به حق آن کسی که این خانه

را ساخت وبه حق این مولودی که در شکم من است،ولادت او را بر من آسان گردان.»

ناگهاندیوار کعبه به طور معجزه آسایی شکافته شد وفاطمه(ع)قدم به درون کعبه نهادوبار دیگر دیوار،ماننداول

به هم پیوست.

حاضران،حیران وشگفت زده شدند وجمع انبوهی در کنارکعبه تجمع کردو همگان،شبو روز از این حادثه عجیب

سخن می گفتند.نکتهً عجیب دیگر آنکه نه کلید،درِ خانه رامی گشود ونه کلنگ،در ساختمان اثر میکرد.

پس از گذشت سه روز،فاطمه(ع)خرامان،از کعبه بیرون آمددر حالی که نوزادی نورانی در آغوشش داشت.

او گفت:

«هنگامی که وارد خانه شدم از غذاها و میوه های بهشتی خوردمو چون فرزندم متولد شد،ندایی از غیب شنیدم

که میگفت:ای فاطمه!نام فرزندت را«علی» بگذار چرا که خداوند علی اعلا می فرماید:«من او را از نام خود

گرفته ام».»